Na een carrière als zeeman, druivenplukker en journalist is Blanker sinds 1961 actief als zanger en gitarist in Rotterdam en omstreken.[1] Zijn inspiratie zoekt hij bij de Franse chansonnier Georges Brassens en zijn vakgenoot Jules de Corte.[2] In de jaren zestig was Blanker actief in het cabaret en aanverwante kleinkunst. Van eind 1975 tot 1978 heeft Peter Blanker ook in de beroemde AVRO-kinderserie De Holle Bolle Boom meegespeeld en gezongen. Hij werkte daar samen met onder anderen Leontien Ceulemans, Hans Otjes en Maria Lindes. De muziek was van Tonny Eyk. In 1981 scoorde hij een onverwachte nationale top 10-hit met ’t Is moeilijk bescheiden te blijven, een vertaling van It’s hard to be humble van de Amerikaanse countryzanger Mac Davis. In 1987 zong hij Alles heeft een einde (maar een worst wel twee), een vertaling door Peter Koelewijn van Alles hat ein Ende nur die Wurst hat zwei waarmee de Duitser Stephan Remmler in zijn land de hitparade had veroverd.[3] Voor Kinderen voor Kinderen produceerde hij in de beginjaren een aantal liedjes, waaronder ‘Oh dat huiswerk’ en ‘Roken’. Elf jaar lang verzorgde hij het radioprogramma Levenslief en levensleed voor de KRO. Begin jaren ’90 gaf hij leiding aan een schrijverscollectief dat naar een idee van hem en Gerard Cox de musical Kaat Mossel schreef over de Rotterdamse mosselvrouw. In 2003 werd een landelijke tournee georganiseerd om met zijn vaste muzikale begeleiders zijn veertig jarig artiesten-jubileum te vieren. De harde kern van het Peter Blanker Consort bestaat uit Elly Bezemer, Izak Boom en Kees van Velthooven, die zijn liedjes inkleuren op instrumenten als piano, banjo, mandoline en contrabas.
