Jefke1

Mijn eerste Duitse Dog

YOU CAN TRANSLATE THE STORY ABOUT JEFKE IN 110 LANGUAGES ABOVE MY WEBSITE. PLEASE NOTE THAT THE UNIQUE TRANSLATION PROGRAM MAY TAKE EVEN BEFORE THE WEBSITE IS OPEN, BUT IT IS HARD TO WORK TO ACCELERATE THIS. YOUR PATIENCE WILL BE REWARDED

Ik heb altijd graag grote honden gezien; Duitse doggen zijn grote loebassen, maar zeer vriendelijk sociaal en trouw.

Deze eerste Duitse Dog heb ik me aangeschaft in 2003.

Ik ben toen met mijn toenmalige partner en met Jefke 1 drie maandenlang met de mobilhome gans Frankrijkt doortrokken.

Het was de mooiste en aangenaamste reis die ik ooit gemaakt heb.

Spijtig heb heb ik hem niet lang bij me gehad, hij is overleden in 2006

Jefke2

Mijn Tweede Duitse Dog

Deze Tweede Duitse Dog heb ik me aangeschaft in juni 2006

Sinds ik op 08 Februari 2011 onder pijnlijke omstandigheden alleen kwam te staan, is deze Duitse Dog steeds mijn steun en toeverlaat geweest.

Hij voelde gewoon als ik pijn en verdriet had en vond altijd een manier om me te komen troosten.

Toen hij op 28 maart 2019 kwam te sterven op een gezegende leeftijd van dertien jaar (Duitse doggen worden gemiddeld slechts 7 a 8 jaar), was dit een zware klap voor mij.

Jefke3

Geen Duitse Dog maar een kruising tussen een Stafford en een Rothweiler

Een jong Koerdische vrouw, waarmee ik een goede verstandhouding heb (geen relatie, enkel vriendschappelijk), voelde de pijn en verdriet in me.

Zij raadde me aan  om me een nieuwe hond aan te schaffen.

Kort daarop wist ze me te vertellen dat zij goede vrienden had die een hond hadden maar nu dat er een klein kindje was zij niet voldoende aandacht meer konden geven aan de hond. Zij heeft er voor gezorgd dat ik de hond gratis mocht gaan halen bij die mensen.

Evenwel Jefke 3 was opgevoed in een andere taal en was door en door verwend.

Niet de eigenaars waren baas maar hij.

Bovendien had hij een naam die mij helemaal niet beviel :”Mazout”.

Dus waren er drie problemen

1. Hij moest gewoon worden in een ander omgeving
2. Een andere taal leren
3. Leren dat niet hij de baas was maar ik

Gelukkig wonen die mensen nier ver van me af in dezelfde straat; ik in het nummer 151 en zij in 69.

Ik heb het dan gedaan van een week lang Jefke (zols ik hem ondertussen heb genoemd) ‘s avonds te gaan halen om met hem te gaan wandelen.

Het is te zeggen , hij ging met mij wandelen, ik niet met hem.

Hij is niet niet zo groot als mijn vorige twee Jefkes maar veel heviger, sterker en met een enorm uithoudingsvermogen.

Maar hij is heel lief en heel aanhankelijk en reeds vanaf de eerste dag nam hij ondanks zijn heftigheid een koekje aan dat ik tussen mijn tanden hield.

Dat geven op die manier van een koekje doe ik vaak met vele honden, dat geeft een vorm van vertrouwen en ik ben nog nooit gebeten geweest.

Ik heb hem nu ongeveer een week bij me en het is niet te geloven hoe snel hij bijleert.

Ik zal in de toekomst dit verhaal dieper uitwerken

©Theo-Herbots (den-theo)